Biebrzański Park Narodowy - w trosce o bagna

Wilcze drogi

Nie tylko człowiek szuka dróg, którymi może się poruszać szybciej, pewniej, z minimalnym obciążaniem zawieszenia. Podobnie czynią to zwierzęta, wybierając nie tylko najkrótszą możliwie drogę pomiędzy punktem A i B, ale i najwygodniejszą, biorąc pod uwagę oczywiście swoje i potomstwa bezpieczeństwo. Takie swego  rodzaju faunistyczne BHP (Bezpieczeństwo i Hodowla Potomstwa).

To, co już jest
Najczęściej spotykanym nad Biebrzą objawem ,,wygodnictwa” zwierzyny, a w szczególności drapieżników, jest poruszanie się istniejącymi od dawna groblami. Dwie groble, które znajdują się na terenie Basenu Dolnego Biebrzańskiego Parku Narodowego to Grobla Honczarowska i Barwik. Po każdej z nich prowadzi szlak turystyczny i często właśnie odwiedzający ten teren ludzie dają sygnały o napotykanych tropach wilków, a i wilki często są na tych drogach obserwowane. Podobnie nasza najdłuższa grobla, jaką jest odcinek przechodzący przez Bagno Ławki Carskiej Szosy,  jest wykorzystywana przez wiele gatunków zwierząt. Większość z nich przechodzi tylko przez szosę, ale zdarzają się często sytuacje, że zimą, kiedy pokrywa śniegu jest wysoka, asfaltem spacerują wilki przemierzając jej poboczami kilometry bagien.

Po tym, co powstaje 
W terenie najczęściej jednak spotykam tropy i ślady obecności wilków na drogach wyznaczonych i używanych przez dzierżawców. Drapieżniki na stałe wpisały już sobie układ tych szlaków w swoją dotychczasową sieć komunikacyjną. Świadczy o tym nie tylko ilość tropów jakie tam pozostawiają, ale przede wszystkim ogromna liczba odchodów. Składowane pojedynczo, grupami, świeże i stare świadczą o bardzo częstym i długotrwałym użytkowaniu tym szlaków. Czasem mam wrażenie, że owe drogi wykorzystywane są jako doskonałe linie zamykające nagonkę, podczas polowania, czyli po ludzku tłumacząc, wilki naganiają zwierzęta np. jelenie na taką drogę, bo osobnikom zamykającym obławę łatwo jest po ubitym terenie domknąć pułapkę i złapać zdobycz. Podobnie, doskonałą pułapką na jelenie, okazały się w tym roku ściany trzcinowisk, na granicach z koszonymi łąkami. Gęste trzciny tak bardzo spowalniały uciekające jelenie, ze stawały się łatwą zdobyczą. 

Gratisy
Podążając tymi samymi ścieżkami co wilki często spotykam nie tylko tropy i odchody. Bardzo często znajduję całe lub kawałki kości, które są noszone i ogryzane niejako po drodze. Zdarza się, że trafi się nawet cała czaszka sarny czy większy szkielet bobra. Często widuję powyciągane z krzaków i turzyc zrzuty łosi lub jeleni. Częściej jelenie, z tego względu, że są one mniej ścisłe, a co za tym idzie, łatwiej jest je gryźć. 

Wart sobie też zobaczyć i spróbować rozszyfrować trasy zwierząt na mapach gogle. Bardzo dobrze widać, jak mało przypadkowe są ścieżki biebrzańskiej fauny. 
 

Tekst: Piotr Dombrowski (BbPN)