Biebrzański Park Narodowy - w trosce o bagna

Dzikie zapylacze w Parku

Dzikie zapylacze to bardzo szeroka i ważna grupa owadów. To one zapylają wiele gatunków roślin, zarówno dzikich, jak i uprawnych. Zaliczają się do nich m.in. motyle, chrząszcze, bzygowate, osy i pszczoły. Samych dzikich pszczół żyje w Polsce ponad 470 gatunków. Niestety, jest to jedna z bardziej zagrożonych grup zwierząt. Zmniejszają one swoją liczebność, a nawet wymierają, głównie na skutek niszczenia ich siedlisk, intensyfikacji rolnictwa i zanieczyszczenia środowiska. A jak jest nad Biebrzą? Tego do końca nie wiemy, bo ta grupa owadów jest tu bardzo słabo zbadana. W tym roku zaczęliśmy zmieniać ten stan rzeczy i dzięki pomocy dra Jacka Wendzonki z Wydziału Biologii UAM zaczęliśmy przyglądać się błonkówkom (Hymenoptera). Badania prowadzono na trzech stanowiskach: torfowisku koło Szuszalewa, suchej murawie niedaleko Kuligów i borze sosnowym przy Forcie IV. Udało się pozyskać 644 okazy pszczołowatych, należących do 73 gatunków. Gatunkiem dominującym była lepiarka wiosenna Colletes cunnicularius (30%), a następnie trzmiel rudy Bombus pascuorum (14%), trzmiel gajowy Bombus lucorum (8%), trzmiel łąkowy Bombus pratorum (7%) i pszczolinka napiaskowa Andrena vaga (2%) Za najcenniejszy gatunek należy uznać murarkę Osmia pilicornis, jeszcze niedawno uznawaną za wymarłą w Polsce. Odkrycie gatunku w Biebrzańskim Parku Narodowym jest jego siódmym stanowiskiem znanym obecnie w kraju. Stwierdzono również 15 gatunków trzmieli, co stanowi aż 21% fauny pszczół Parku. Na wzmiankowanie zasługuje tu trzmiel Schrencka Bombus schrencki, w Polsce notowany tylko z Suwalszczyzny, Białowieskiego PN i Biebrzańskiego PN.

W kolejnych latach planujemy kontynuację badań. Chcemy nimi objąć nowe miejsca i siedliska, więc najprawdopodobniej lista gatunkowa pszczołowatych Parku jeszcze się rozszerzy. Liczymy, że większa wiedza o tej ważnej grupie owadów, przyczyni się do ich lepszej ochrony.

Tekst: Piotr Marczakiewicz