Biebrzański Park Narodowy - w trosce o bagna

Czerwcowe ,,bzykanie”

Jakkolwiek czerwiec wydaje się idealnym miesiącem prac terenowych, to nie ma nic bardziej mylnego. Owszem, jest ciepło, wody czasem ubędzie znacząco, ale wbrew pozorom praca bywa dość uciążliwa. W tym miesiącu dodatkowo woda jak na złość zejść nie chciała, a nawet, po ostatnich burzach wcale, wcale przybrała. Komary wykorzystują to bezlitośnie mnożąc się na potęgę. Olsy obfitują w ową zgryźliwą hałastrę, a jedynym ratunkiem wydają się otwarte turzycowiska. Niestety, gorące, bezwietrzne dni oferują na odsłoniętych terenach kolejną atrakcję jaką są wszelkiej maści nie mniej zgryźliwe gzy i ślepaki. Jedynym ratunkiem przed krwiopijcami jest szybki marsz, który niestety w warunkach Biebrzy raczej nie wchodzi w rachubę, lub mocniejsze podmuchy wiatru. Są repelenty, niestety nie eliminują one przykrego towarzystwa wokół głowy, a jedynie od biedy zapobiegają ukąszeniom. Natomiast przyjemnie chłodzą, na chwilkę. 
Zwierzyna doskonale orientuje się w charakterystyce poszukiwań żeru przez gzy i w przypadku wietrznych dni gremialnie wyleguje się wśród kęp turzyc woląc palące słońce niż dotkliwe ukąszenia. Dlatego nie ma nic dziwnego w widoku łosia przemierzającego Bagno Ławki w okolicach południa. Obserwowałem wielokrotnie sytuacje, gdy przechodząc z grądu na grąd trafiałem na kilka, kilkanaście łosi podnoszących się z turzyc na odgłos chlapania moich woderów. 
Oby do sierpnia, kiedy to skończą się gzy, ale i niestety łosie też zaczną się znowu chować w cienistych olszynach czy brzezinach bagiennych. 

Tekst i zdjęcia: Piotr Dombrowski (BbPN)