Biebrzański Park Narodowy - w trosce o bagna

Na drugim brzegu rzeki ...

Witku, Drogi Nasz Przyjacielu

Byłeś solą biebrzańskiej ziemi. Ciepłą przystanią na jednym z meandrów Biebrzy. Ściskając Twoje spracowane dłonie można było poczuć ciężką pracę: szorstkość pługa, zamaszystość kosy, setki ustawionych stogów… ale też i lekkość, z jaką pchałeś swoją pychówkę na drugi brzeg Biebrzy. Witałeś każdego z nas niepowtarzalnym, szczerym uśmiechem, choć na Twej twarzy zapisane były też trudy długiego życia. Dałeś się nam poznać jako człowiek bardzo radosny, prawdziwy, otwarty i gościnny. Twoja prostota i spokój były dla wielu z nas ukojeniem. Chętnie snułeś biebrzańskie wspomnienia, przemawiały do nas Twoje życiowe prawdy. Na przedwiośniu wyglądaliśmy razem powracających ptaków. Później wspólnie cieszyliśmy się lęgnącymi rycykami, czajkami i innymi pierzastymi stworzeniami. Rytm życia Biebrzy zawsze przyprawiał Cię o zachwyt, którym zarażałeś innych.

Dziś sam stanąłeś na drugim brzegu rzeki życia, by poznać Boskie oblicze Prawdy, w której pokładałeś ufność. Dziękujemy Ci za wszystko. Będzie nam Ciebie brakowało. Pozostaniesz w naszej pamięci na zawsze.

Wieczny pokój Twojej duszy. Do zobaczenia.

Dyrekcja, Pracownicy i Przyjaciele z Biebrzańskiego Parku Narodowego