Biebrzański Park Narodowy - w trosce o bagna

Po co w Parku lizawki i trzebieże?

Łosie stanowią szczególne zagrożenie w ruchu komunikacyjnym na drogach i liniach kolejowych przecinających Dolinę Biebrzy. Rok rocznie zwierzęta te giną w wyniku wypadków drogowych i kolizji  z samochodami, oraz pociągami. Łosie mają zwyczaj nieoczekiwanie pojawić się na jezdni, kiedy jest już zbyt późno na reakcję kierowcy lub motorniczego. Ilość tych zdarzeń zwiększa się w okresie zimy, kiedy zwierzęta migrują w poszukiwaniu pokarmu oraz soli, którą chętnie zlizują 
z nawierzchni dróg. W celu zmniejszenia wypadkowości w obszarze działania Biebrzańskiego Parku Narodowego od pięciu lat wykładana jest sól do lizawek, urządzeń służących do podawania zwierzynie soli, często z różnymi dodatkami. Umieszcza się je na brzegach łąk i pól, nad ciekami wodnymi oraz 
w pobliżu przesmyków i dziennych ostoi. Sól potrzebna jest szczególnie w okresach linienia, przejścia zwierzyny na świeży żer oraz do wytwarzania poroża. 
Głównym pokarmem łosia są pędy roślin drzewiastych, a w okresie zimy głównie pędy sosny. Roślina ta dostarcza mu wysokokalorycznego pokarmu w postaci igliwia, pączków, pędów i nasion. 
W celu dokarmiania łosi w okresie zimowym, w Parku wykonuje się trzebieże z pozostawieniem wierzchołków sosen na powierzchni około 100 ha. Zadanie to ma również na celu zatrzymanie zwierząt w lasach Parku i tym samym zmniejszenie zniszczeń, w drzewostanach (uprawach i młodnikach) prywatnych położonych w granicach Biebrzańskiego Parku Narodowego.

Tekst/zdjęcia:
Robert Kowalewski – Konserwator Obwodu Ochronnego Basenu Dolnego
 

• autor: AW